Szkolne oszołomienie rozdział 6
Linda i Richard posprzątali i ubrali się. Była już prawie druga. Po uzyskaniu informacji o lokalizacji Sea World, Richard pojechał z Lindą główną autostradą i wysiadł z rampy Sea World.
Po zakupie biletów weszli do środka i zaczęli oglądać niektóre z różnych pokazów i eksponatów. Richard był zaskoczony, gdy Linda zawahała się, przechodząc przez podziemny zbiornik z rekinami. Wygląda na to, że widziała „Szczęki”, kiedy była małą dziewczynką i utworzyła wokół nich wyraźną fobię. Kiedy szli przez podziemną wystawę, była bardzo zdenerwowana i mocno go trzymała. Jak tylko wyszli, powiedziała:
„Dzięki Bogu, że to już koniec. Nienawidzę tych rzeczy”.
– Myślę, że to uniemożliwia nam pływanie w oceanie – powiedział Richard.
– Nie. Możesz chodzić, ile chcesz. Z przyjemnością będę cię obserwował z plaży. I tak muszę popracować nad opalenizną.
Następnie poszli na wystawę pingwinów, a Linda śmiała się z wybryków małych wodnych ptaszków, a potem szepnęła:
„Richard, śmiałam się tak bardzo, że prawie zsikałam się w spodnie i myślę, że lepiej pójdę do toalety”.
Kiedy wyszła z damskiej toalety, powiedziała, że jest głodna i zastanawiała się, czy mogliby coś przekąsić. Zgodził się i poszli szukać restauracji. Po sprawdzeniu wewnętrznej mapy Sea World znaleźli budkę z hot dogami, w której serwowali gigantyczne koszerne hot dogi.
Zamówili dwa, jeden z chili dla niej, a drugi z kiszoną kapustą dla niego. Z dwoma napojami usiedli na ławce pod drzewem i jedli. Linda spojrzała na hot doga, który był ogromny i powiedziała:
„Zastanawiam się, gdzie mógłbym odebrać niektóre z nich?”
"Podobają Ci się?"
„Jest super, a kiedy nie jesteśmy razem, naprawdę przydałaby mi się jedna. Są prawie tak wielcy jak ty. Myślę, że chciałbym wybrać około tuzina”.
„Mając tuzin takich rzeczy, nie będziesz już mnie potrzebował”.
„Nie wszystkie są dla mnie. W wolny weekend w akademiku mogę sprzedać je moim siostrom po dziesięć dolców za każdą. Są o wiele lepsze niż wibratory czy wibratory. Są prawie jak prawdziwe. Richard, wyciągnij "kadłub", żebym mógł porównać rozmiar."
Potem śmiała się jak schizofreniczka, która właśnie opowiedziała sobie dowcip.
„Jedyny problem z tym polega na tym, że kiedy go ssę, dostaję tylko chili”.
Kiedy skończyli jeść, poszli w kierunku „jazdy na Skytower”. Czekając w bardzo długiej kolejce, młody piłkarz ze stanu San Diego mówił bardzo głośno i używał każdego nieprzyzwoitego słowa, jakie przyszło mu do głowy, najwyraźniej po to, by zaimponować swoim kumplom.
– Więc co się wtedy stało, Brad? Jeden z jego przyjaciół zapytał:
„Po prostu znowu ją przeleciałem” – powiedział sportowiec z nadwagą. „Kiedy jej mama weszła do jej pokoju i przyłapała nas, zapytałem ją, czy chce dołączyć. Wybiegła z pokoju płacząc. To była najśmieszniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałeś”.
– Widziałem – powiedział Richard poprawiając Brada.
„Kim do cholery jesteś, staruszku?”
„Czy muszę być kimś, kto poprawi twoją słabą mowę?”
„Lepiej bądź kimś więcej niż tylko tym, jak wyglądasz” – powiedział Brad.
„Bradly jest wokół ciebie wiele kobiet i dzieci. Może powinieneś trochę się wyciszyć i używać mniej wulgaryzmów”.
„Hej suko”, powiedział Brad, patrząc na Lindę, „Czy to twój tatuś. Czy w końcu przywiózł swoją córeczkę do Sea World po tylu latach? Dlaczego nie pójdziesz ze mną, a pokażę ci dobry czas."
— Przeproś ją natychmiast — powiedział cicho Richard surowym głosem.
"Albo co zrobisz staruszku?" zapytał Brad patrząc na swoich kumpli do podziwu.
„Cóż, najpierw każę twoim tak zwanym przyjaciołom zabrać cię do toalety i zmienić pieluchy. Nigdy nie widziałem nikogo tak wielkiego, jak dziecko. Co się dzieje, Bradley, nie wypuszczaj cię z mamusi i taty bardzo często?"
"Pieprz się staruszku." – powiedział Bradley, odchylając rękę do tyłu, jakby zamierzał rzucić podanie.
Linda powiedziała: „Nie, Richard nie”. Ponieważ w pełni spodziewała się, że trzysta myśliwych powali Richarda. Brad wypuścił następnie prawe dźgnięcie, jednak gdy jego pięść zbliżyła się do Richarda, były foka z marynarki poruszył ręką tak szybko, że nikt jej nie zauważył. Richard złapał rękę Brada w locie. Brzmiało to jak kij bejsbolowy łączący szybką piłkę z solidnym uderzeniem. Gdy Richard powstrzymał rękę Brada przed poruszaniem się w żadnym kierunku, powiedział:
„Teraz, Bradley, chcę, żebyś przeprosił młodą damę… w rzeczywistości chcę, żebyś przeprosił wszystkich, którzy byli urażeni tym, że tu jesteś. Daję ci ostatnie ostrzeżenie, Bradley… zrób to teraz”.
„Wiesz, stara mamo…”
Nagle Brad padł na kolana, krzycząc jak trzylatek, który został wysłany do łóżka bez deseru. Richard wyginał palce do tyłu, a jedynym dźwiękiem, który można było usłyszeć oprócz płaczu Brada, było pękanie knykci Brada, gdy kilka kości się złamało.
– Nie chcesz, żebym cię znowu pytał; prawda, Bradley? – spytał spokojnie Richard.
"Nieee!"
– Nie… co Bradley?
"Nie proszę pana?"
"Bardzo dobrze. A teraz co zamierzałeś zrobić?"
Łzy płynęły z oczu przerośniętego młodzieńca, gdy powiedział:
"Przykro mi?"
– Za co Bradley?
„Przepraszam… za… sposób, w jaki się zachowywałem i to, co powiedziałem”.
"I nigdy nie będziesz ………"
"i nigdy więcej tego nie zrobię?"
— Bardzo dobry Bradley — powiedział Richard. "Teraz przeproś młodą damę."
"Tak mi przykro mamo. Szczerze mówiąc, naprawdę nie chciałem nikogo urazić. Proszę wybacz mi."
Kiedy Linda skinęła głową i zmarszczyła brwi, Richard pozwolił mu wstać powoli. Następnie zbliżył się do młodzieńca i szepnął mu poważnie:
– Masz szczęście, że mnie nie rozgniewałeś, bo mogłem cię zabić.
Brad tylko spojrzał na Richarda ze strachem w oczach, trzymając złamaną prawą rękę w lewą.
– Chłopaki – powiedział Richard do dwóch przyjaciół Brada – myślę, że sam się zranił. Może powinieneś zabrać go do gabinetu lekarskiego. Ktoś powinien naprawdę spojrzeć na jego rękę.”
Jego przyjaciele nic nie powiedzieli, ale skinęli głowami na znak zgody i powiedzieli Bradowi, że lepiej już iść. Szybko, w bardzo szybkim tempie, skierowali się do głównej bramy. Richard spojrzał na przejażdżkę Skytower i powiedział:
"Wierzę, że teraz nasza kolej, Linda."
Część otaczającego ich tłumu zaczęła klaskać. Richard wziął Lindę za rękę i powiedział:
„Przepraszam kochanie. Czasami to po prostu za dużo do przyjęcia. Chłopcom, którzy tak się zachowują, należy czasem pokazać, że bycie kretynem może być szkodliwe dla ich zdrowia”.
- Richardzie, byłeś wspaniały. Nigdy nie przepraszaj, że przyszedłeś mi na ratunek.
Weszli na podniebną wieżę i usiedli. Olbrzymia maszyna powoli zaczęła się unosić i obracać wokół szybu, pozwalając wszystkim widzieć na sto mil we wszystkich kierunkach.
Poza piętnastoma minutami Richard rozmawiał przez telefon z panem Yackamurą, ustalając termin spotkania na następny dzień, resztę spędzili oglądając park. Zobaczyli „Killer Whales”, w tym „Shamoo” i kilka innych, które zostały poddane próbie.
Jechali na zjeżdżalni nad zatoką i widzieli pokaz wydry morskiej. Kiedy Richard zobaczył, że Linda ziewa, zasugerował, żeby wyszli i wrócili do hotelu. Kiedy wyszli, Linda zastanawiała się, czy ręka Bradleya kiedykolwiek znów będzie funkcjonować prawidłowo. Założyła się, że w przyszłości będzie patrzył na swoje usta, bo nigdy się nie dowie, czy ktoś może okazać się innym Richardem.
Wracając do hotelu o szóstej piętnaście, Richard powiedział:
- Chcę, żebyś założyła tę nową czarną sukienkę, którą kupiliśmy w Lagunie, do tych czarnych butów na wysokim obcasie. Zarezerwowałam w restauracji na osiem osób.
Linda została poinstruowana, aby najpierw wzięła prysznic, ponieważ nie mieli czasu na nagie zabawy. Niechętnie poszła do łazienki i wzięła prysznic. Po wyjściu Richard wziął prysznic i szybko zaczął się ubierać. Była siódma czterdzieści pięć, kiedy czekali, aż winda zabierze ich do restauracji. Richard spojrzał na Lindę i powiedział:
"Jesteś taka piękna... ja."
„Dziękuję Richard, ty też bardzo ładnie wyglądasz. Podoba mi się twój garnitur. Czarny świetnie pasuje do twojej limonkowej koszuli i dopasowanego krawata”.
Winda zabrała ich na najwyższe piętro, gdzie posadził ich maitre d'. Richard spojrzał na menu i zapytał, czy Linda lubi Chateaubriand? Kiedy spojrzała na niego pytająco, powiedział: To podwójnie gruby, delikatny centralny kawałek polędwicy wołowej, podobny do Filet mignon, tylko moim zdaniem o wiele lepszy. Przygotowują go dla dwojga; z pieczonymi ziemniakami i pieczonymi szparagami oraz małą sałatką, jeśli chcesz; crème Brule na deser."
– Brzmi cudownie, Richardzie.
– W takim razie zamówię dla nas dwojga… dobrze? Linda skinęła głową i sięgnęła po francuską bułkę, którą kelner postawił na stole. W ciągu kilku minut kelner przyjął zamówienie i zapytał, czy chcą wina. Richard powiedział, że chcieliby butelkę rocznika „Dom Perignon” z 1998 roku.
Kiedy wino przyszło, steward nalał każdemu z nich trochę do wysokiego kielicha z fletem. Nie było wzmianki o identyfikacji Lindy, ponieważ była ubrana po czubek i wyglądała na co najmniej dwadzieścia pięć lat. Richard podniósł kieliszek i powiedział: „Do dziewczyny moich marzeń”.
Linda wymamrotała „Dziękuję” i dotknęła okularów z Richardem. Dwie kieliszki, które złączyły się razem, wydały piękny dźwięk gongu, który zawisł w powietrzu, gdy popijali wyśmienitego szampana. Zapamięta dźwięk kryształu przez resztę swojego życia.
W ciągu kilku minut sałatki były na miejscu i zaczęli jeść. Jedzenie było jednym z najlepszych, jakie kiedykolwiek jadła, a teraz poczuła nowy podziw dla tego mężczyzny. Kiedy kolacja była skończona, zeszli z powrotem po schodach. Była dziewiąta trzydzieści pięć.
Richard podszedł do recepcjonisty i odebrał rezerwację na rejs o dziesiątej. „Bahia Belle”, łódź sterownicowa z przełomu wieków w stylu Missisipi, prezentowała taniec, muzykę na żywo, w tym swingujący blues i świetną muzykę taneczną, którą wszyscy mogą się cieszyć. Łódź pływa po wodach Mission Bay, zatrzymując się wieczorem w hotelach Bahia i Catamaran Resort.
Wieczór był pogodny, gdy Richard i Linda stali na molo, czekając na przybicie łodzi. Kiedy weszli na pokład, zabrał ją na miejsce przy barze i zamówił dwie Pina Colada, napój, z którego słynie łódź. Gdy łódź odpłynęła od molo, zespół zaczął grać na żywo, a wspaniała Afroamerykanka zaczęła śpiewać.
„Zazwyczaj nie lubię wokali, ale ona jest bardzo dobra” – powiedział Richard popijając drinka. "Chcesz zatańczyć?"
„Chciałbym z tobą zatańczyć, Rickey”.
Wstał i wyciągnął rękę. Zatoka była bardzo spokojna i bez patrzenia na mijające się światła na brzegu trudno było stwierdzić, czy łódź się porusza. Wokalistka zrobiła bardzo dobre wrażenie na Elli Fitzgerald, nucąc do powolnego zmysłowego rytmu.
Richard mocno trzymał Lindę, jego dłoń znajdowała się zaledwie dwa cale nad jej pięknym zaokrąglonym tyłkiem. Ponieważ nie chciała pokazywać linii majteczek, nie nosiła majtek i on o tym wiedział. Przyciągając ją do siebie, poczuła, jak kadłub ociera się o jej brzuch. Robiła się też gorąca, a jej cipka robiła się bardzo wilgotna.
Muzyka się skończyła i wrócili do swojego stolika. Szampan trafiał do głowy Lindy i czuła się bardzo dobrze. Wiedziała, że poczuje się lepiej później, kiedy kutas Richarda będzie głęboko w niej, pieprząc ją mocno. Musiała uważać, bo bez majtek nic nie było na przeszkodzie, żeby sok ściekał jej po nodze. Była zadowolona, że ma na sobie czarną sukienkę.
- Czy wspomniałem, jaka jesteś śliczna?
„Dziękuję Rickey. Musiałam dobrze wyglądać, bo jesteś bardzo przystojny. Czy wiesz, że bardzo mi podniecasz?”, wyszeptała pochylając się blisko niego.
Richard pochylił się w stronę Lindy i pocałował ją. Nie tylko szybkie cmoknięcie, ale mokry francuski pocałunek, który sprawił, że poczuła mrowienie w szyi i gęsią skórkę. Pocałunek zapisze się w jej księdze rekordów jako jeden z najlepszych, jakie kiedykolwiek miała. Jego język był mile widziany w jej ustach, a ona ssała go, tak jak zrobiłaby to z jego grubym penisem.
— Rickey — zapytała — jak długo będziemy na tej łodzi?
"Dlaczego nie podoba ci się rejs?"
„O tak, ale miałem na myśli kolejną „przejażdżkę”, w której chciałbym z tobą pojechać. Powiedziała z lekkim uśmiechem, jej głębokie dołeczki zdradziły jej motywy.
„Łódź płynie do hotelu Bahia Resort, a następnie z powrotem do katamaranu, gdzie zejdziemy na ląd”.
„Nachyliła się do jego ucha i szepnęła: „Wyokrętuj… czy to inne słowo oznaczające pieprzenie?”
Uśmiechnął się tylko i prawie niezauważalnie potrząsnął głową z boku na bok. Spojrzała na niego niewinnym, pytającym spojrzeniem i zapytała:
"Co, powiedziałem coś złego?"
Zespół naprawdę się w to wkręcił i grał jazzowy kawałek Dixieland, który zespół „Firehouse Five plus Two” rozsławił lata temu. Na parkiecie była tylko jedna młoda para, robiąca "jitterbug" do muzyki, jednak większość par pozostała na swoich miejscach.
Linda z trudem walczyła ze swoimi myślami, pamiętając cudowne ocieranie się ust Richarda o jej nagą cipkę, ssanie jej łechtaczki i lizanie jej warg. Przypominając jego język rzucający się w jej cipkę.
Nagle Richard wyciągnął rękę i chwycił ją za ramię. Niczego nie poczuła, ale miała właśnie spaść z krzesła.
"Czy wszystko w porządku, piękna? Nigdy więcej drinków dla ciebie. Możesz chodzić?"
- Tak myślę. Dlaczego?
— Chodź — powiedział Richard wstając i wyciągając rękę. "Potrzebujesz trochę powietrza."
Odprowadził ją do najbliższego wyjścia i wyszli na pokład. Chłodna, słona bryza zatoki Mission dotknęła jej twarzy w czuły sposób, gdy wdychała piżmowe powietrze głęboko w płuca, a jej cycki wybrzuszały się o kolejny rozmiar miseczki.
„Przepraszam Rickey, myślę, że wszystkiego było za dużo. Napój, szampan. Chyba po prostu nie jestem przyzwyczajony do tak dużej ilości alkoholu”.
"W porządku kochanie. Jak się teraz czujesz?"
- Teraz już dobrze. Powietrze tutaj jest cudowne. Czy to Bahia Resort?
Łódź wpływała na molo, gdzie czekała spora grupa ludzi ubranych w smokingi i suknie wieczorowe. Wtedy Linda zdała sobie sprawę, że była tam młoda dziewczyna w bardzo białej, powiewnej sukni ślubnej. Mocno ściskała młodego mężczyznę, który miał na sobie wypożyczony smoking.
Wiedziała, że jest wynajęty, ponieważ był o wiele za duży jak na jego kruchą sylwetkę. Dziewczyna uśmiechała się od ucha do ucha, jednak młodzieniec miał wygląd więźnia, idącego wolno z celi śmierci w kierunku zielonych drzwi.
Richard zasugerował, żeby przeszli na przód łodzi i nie wchodzili w tłum. Poza panem młodym Linda nigdy nie widziała szczęśliwszej grupy. Weszli do środka, a Linda współczuła młodemu człowiekowi, który patrzył na nią ze strachem w oczach, podświadomie błagając, by ktoś interweniował w jego imieniu. Naprawdę wierzyła, że ostatni raz podjął decyzję tego popołudnia, kiedy powiedział: „Tak”.
Następnie spojrzała na Richarda i wiedziała w głębi serca, że nigdy się nie ożeni. Nie było takiej potrzeby i było zbyt wiele innych rzeczy do rozważenia. Wiedziała, że cieszył się ich wspólnym życiem i gdyby poruszyła temat małżeństwa, pewnie powiedziałby:
"Dobrze, dzięki, ale nie dzięki."
Kto wie, pomyślała, może gdzieś dalej? Wiedziała, że to po prostu za wcześnie, w tej chwili. Gdy łódź odpłynęła od molo w Bahia, poczuła się jak mała dziewczynka, której obiecano wycieczkę do Disneylandu, ale zmierzała w stronę zabawy z prędkością trzech mil na godzinę.
Cipka Lindy bolała Richarda. Nie mogli tego zrobić z przodu łodzi ani w maszynowni. To byłoby łatwe, pomyślała, mimo wszystko, że nie miała na sobie żadnych majtek, żeby im przeszkadzać, że majtki nigdy wcześniej ich nie powstrzymywały.
– Richardzie, czy możemy iść do łazienki czy gdzieś? Naprawdę cię potrzebuję.
„Wrócimy do hotelu za około czterdzieści pięć minut. Wszystko będzie dobrze. Po prostu zrelaksuj się i postaraj się o tym nie myśleć”.
Łatwy dla niego, nie był młodą dziewczyną, która potrzebowała kutasa. Nie miał ociekającej cipki. Czuła, że to wina kobiety przez wieki nie mówiła mężczyznom, jak bardzo chcą i potrzebują seksu.
Pewnie, że niektóre zamężne panie były dziwkami w swoich sypialniach ze swoimi mężami, ale większość mężczyzn zawsze myślała, że kobiety naprawdę wyświadczają im przysługę albo robią to, żeby mieć dzieci, i nie chcą ani nie potrzebują tej przyjemności. Nic dziwnego, że na świecie było tak wielu ludzi, którzy byli pochrzanieni. Linda chwyciła Richarda za silne ramię, gdy łódź płynęła po zatoce.
– Linda, spójrz na światła budynków odbijające się w wodzie. Piękne, prawda?
— Tak… racja, pomyślała… światła. To odwróciłoby jej myśli od jego ładnego grubego twardego kutasa i oszałamiającego seksu. Cholera, ta łódź jest powolna, pomyślała, boleśnie ślizgając się w kierunku ich hotelu i jej ostatecznej satysfakcji. Boże, myślała, że kocha pieprzonego Richarda i wszystko, co z tym związane.
Gdy łódź podpłynęła do molo, Linda poczuła, że może przeskoczyć ostatnie piętnaście stóp z Richardem na ramionach. Była taka gorąca i napalona; myślała, że wszyscy to widzą, jednak na pozór była chłodna i opanowana. Łódź zacumowała i wysiedli. Szła szybko w kierunku windy, kiedy Richard powiedział:
"Zwolnij kochanie, dotrzemy tam."
- Lepiej się pospiesz - powiedziała z uśmiechem - albo zacznę bez ciebie.
Weszli do windy, a Linda złapała go, obejmując go ramionami w pasie, przyciągając go mocno.
– Kochanie – powiedział – pozwól mi odejść na chwilę. Nie mogę dosięgnąć przycisku podłogi.
– Och, w porządku… Pospiesz się.
Drzwi windy zamknęły się zbyt wolno dla Lindy, a potem brzęczały i poczuła, jak powoli ciągną się w górę. Pomyślała, że to już nie potrwa długo, gdyby nie to, że zatrzymał się na trzecim piętrze. Dwóch pasażerów wsiadło i Linda spojrzała na nich ze sztyletami wychodzącymi z oczu. Czy nie wiedzieli, jak bardzo musiała się dostać do pokoju?
Drzwi zamknęły się powoli, a Linda głośno jęknęła. Nie była tego świadoma, dopóki starsza para nie spojrzała na nią w dziwny sposób. Winda w końcu dotarła na ich piętro i złapała go za rękaw, próbując wciągnąć go przez otwierające się drzwi windy.
Richard spojrzał na parę, uśmiechnął się i bezgłośnie wypowiedział słowo:
"Łazienka."
Starsza para uśmiechnęła się i pokiwała głowami, rozumiejąc trudną sytuację biednych dziewcząt, jak wierzyli. Stała w drzwiach ich pokoju, ciężko dysząc, patrząc na Richarda z bólem w zmrużonych, przekrwionych oczach.
Wyglądała na kogoś, kto potrzebował egzorcysty, ale wiedział, że chce po prostu naprawdę dobrego seksu. Richard wyjął portfel z kieszeni marynarki i wyjął kartę dostępu.
"Chodź Rickey, pospiesz się." Powiedziała z sfrustrowanym jękiem.
Gdy drzwi się otworzyły, pociągnęła go za rękaw, prawie nie pozwalając mu zamknąć i zamknąć drzwi. Zaciągnęła go ze sobą na kanapę, nie chcąc tracić czasu na wchodzenie do sypialni. Usiadła na kanapie, a kiedy stanął przed nią, rozpięła mu spodnie i podciągnęła je do kostek. Następnie szarpnęła jego spodenki dżokejowe, aż one również spadły. Poczuł się trochę głupio tam stojąc; miał na sobie marynarkę, koszulę i krawat, podczas gdy dolna część garnituru była wokół kostek.
Linda chwyciła jego penisa, który nie był w stanie erekcji z powodu wszystkich jej dzikich czynności. Kiedy zdała sobie sprawę, że jest wiotki, jęknęła głośno, jakby zmarła przyjaciółka. Szybko złapała go i zaczęła go podnosić, a gdy zaczął się trochę unosić, choć nie wystarczająco szybko dla niej, wzięła go do ust i ssała tak mocno, jak tylko mogła.
Kiedy zaczął znacząco się unosić, puściła go i chwyciła rąbek swojej sukienki, podciągając go do pasa. Kiedy zobaczył jej cudowną cipkę szeroko otwartą i mokrą, przesunął się w dół i umieścił główkę swojego kutasa przy wejściu do jej pochwy.
Kiedy dotknął otworu, jęknęła z frustracją i podeszła, chwytając kanapę i zamykając oczy.
– O Boże Richard – powiedziała prawie ze łzami w oczach – wepchnij mnie i pieprz mnie… proszę… pieprz mnie mocno.
Richard postąpił zgodnie z instrukcją i zaczął wnikać głęboko w nią. Sięgnęła i poluzowała mu krawat, po czym wciągnęła go przez głowę, chwytając go pod nos. Wchodząc i wychodząc z niej, starał się zdjąć marynarkę i koszulę. Jej cipka zaciskała się wokół niego, kiedy przyszła ponownie.
Jednak ponieważ nadal nie była w pełni usatysfakcjonowana, sięgnęła i wbiła paznokcie w jego mięśnie pośladków, jednocześnie owijając nogi wokół jego. W jej entuzjastyczny sposób jej tyłek uniósł się z kanapy, gdy pieprzyła go z powrotem tak mocno, jak tylko mogła. Kontynuowali przez kolejne pół godziny, a po trzech kolejnych orgazmach Richard spuścił się w jej wnętrzu.
Odetchnęła z ulgą i gdyby paliła, paliłaby w tym momencie papierosa, jednak po prostu przyciągnęła go do siebie i pocałowała długo i mokro, doceniając to, co dla niej zrobił.
– Dziękuję… Naprawdę tego potrzebowałam – powiedziała, ponownie go całując.
– Mogę powiedzieć – powiedział z uśmiechem. „Nie sądzę, że będziesz pił więcej napojów alkoholowych. Wystarczy mi bez sztucznej stymulacji”.
Ciąg dalszy nastąpi ...